IN MEMORIAM

                                               Zr. Anne Delfgaauw (Zr. Pancratius )

                                               Geboren in Den Haag :   22 augustus   1912

                                               Eerste professie :             31 oktober     1943

                                               Overleden te Wijbosch :  10 december  2006

 
                                       

Omringd door medezusters, familie en kennissen hebben we op 14 december 2006 afscheid genomen van Zr.Anne in de kapel van Huize St. Barbara te Wijbosch. Daarna werd zij begraven op de begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters.

Tijdens de uitvaartdienst werd haar missionarisleven door Zr. Tiny Hölscher als volgt verwoord.

Van harte heet ik U allen welkom bij deze viering. Vandaag zijn wij hier bijeen gekomen om onze zuster Anne te begeleiden op haar laatste tocht. Al jaren werd zij liefdevol verpleegd hier in Huize St.Barbara. In de vroege morgen van 10 december is zij heel rustig in haar slaap van ons heengegaan.

In deze eucharistievering willen wij haar gedenken en haar toevertrouwen aan de Heer.

De laatste jaren van haar leven zagen wij haar meer en meer wegglijden in een stilte waar wij geen toegang hadden. Toch waren er momenten van herkenning, een oogopslag, een glimlach, bij een stem, een liefkozend  gebaar, en vooral bij een groet in het Cibemba, de taal die zij  zo goed kende en die ongetwijfeld herinneringen bij haar opriep aan haar geliefd Zambia uit de dagen van weleer. 

Anne werd geboren als tweede dochter in een gezin van vier kinderen. Haar vader stierf al op 39 jarige leeftijd wat een zware beproeving was voor het gezin. Na de lagere school ging Anne naar de naaischool waar zij even goed naaien leerde als haar moeder, die daarmee in het onderhoud van het gezin voorzag.

Ook Anne wilde haar steentje bijdragen en trad in dienst van de pastoor  van Rijswijk Ze was een knap en vrolijk meisje en niemand had verwacht dat ze het klooster in zou gaan, maar zij ontmoette zelatrices van de Missiecongregatie van Onze Lieve Vrouw van Afrika en was geboeid door de prachtige foto’s in het ons bekende Blauwe boekje van het werk dat in Noord Afrika gedaan werd.

Bovendien ontmoette zij een Witte Pater op een missietentoonstelling. Zij besloot daarna maar eens te gaan kijken in Esch met het gevolg dat zij zich meer en meer aangetrokken voelde tot het religieus missionaris leven.

Door het uitbreken van de oorlog werd haar intrede vertraagd maar op 7 oktober 1940 kwam zij naar Esch om haar religieuze opleiding te beginnen. Zij was er erg gelukkig en keek later met dankbaarheid terug op haar vormingstijd. Ondanks de oorlog kwam Mère Eduarda in oktober 1943 vanuit  Algiers naar Nederland en mochten de Novicen, waaronder ook Zr. Pancratius zoals ze toen heette, hun eerste geloften doen.

Na de oorlog werd zij benoemd in Engeland en verbleef enkele jaren in Liverpool waar veel jonge zusters studeerden en zich voorbereidden op hun vertrek naar Afrika. Ook voor Anne brak in 1953 het moment aan dat zij naar Zambia mocht vertrekken. Zij werd benoemd voor Chilubula, waar zij belast werd met huishoudlessen en het internaat. Ook gaf zij catechismuslessen.

Zij deed haar werk zeer nauwgezet en met grote zorg, “alles was altijd keurig in orde”, getuigt een medezuster. Zij verbleef vervolgens in verschillende posten totdat zij vanwege een ernstige val eind 1966 terug keerde naar Nederland. 

Zelfs na een lange rustperiode hield Anne er een zwakke gezondheid aan over, maar als uitstekende naaister wist zij zichzelf nuttig te maken. In Esch had zij o.a. de zorg voor de naaimachines. Met haar gebruikelijke nauwgezetheid werden deze keurig op tijd gesmeerd en onderhouden. Zij kende veel liedjes uit het hoofd en speelde ze graag op de piano.

Met de jaren verergerde haar ziekte en dit maakte haar soms onrustig en gespannen, maar zij bleef de lieve fijngevoelige medezuster die altijd bezorgd was voor anderen. Uiterst beleefd en toegewijd, met een bijna kinderlijke vroomheid. Zij zag het gebed als een voortdurende beweging van contemplatie van de geheimen van Christus naar de ontdekking van Gods actieve aanwezigheid in de wereld.

Anne was een dankbaar mens. Dankbaar voor kleine en grote blijken van hartelijkheid en medeleven. Zij had een grote waardering voor alles wat zij in de Congregatie had ontvangen aan vorming en training. “Toen we naar Afrika gingen”, kon ze later schrijven, “waren we klaar om te gaan.”

Uiteindelijk had zij meer verzorging nodig en in 1995 werd zij opgenomen in Huize Barbara, te Wijbosch. Zij was altijd sterk verbonden geweest met haar familie en nu nog meer daar ze met haar gedachten vaak in vroegere tijden leefde.

Zij moest hoe langer hoe meer inleveren op gebied van geheugen en reactie vermogen, maar was zichtbaar aanwezig tijdens de Eucharistievieringen die zij iedere week bijwoonde. Ook scheen zij zich bewust te zijn van een bezoek waarop ze soms op haar manier reageerde. “Ik kreeg altijd contact met haar als ik Cibemba met haar sprak”, vertelde een zuster, “zelfs kort voor haar overlijden ging haar hoofd omhoog toen ik haar in die taal groette”.

Gedurende haar lang ziekbed had Anne al verschillende keren de ziekenzalving ontvangen. Toen wij haar einde zagen naderen werd er door de pastor en in de aanwezigheid  van enkele medezusters een gebedsdienst ten afscheid met haar gevierd. Op sommige momenten scheen zij zich ervan bewust te zijn dat er met haar gebeden werd. Zo namen wij afscheid van Anne. Met aan het einde dit prachtige gedicht

“In het grensgebied” van Marinus van der Berg:

Zij is in stilte aangekomen

in het grensgebied tussen hier

en niet meer van hier.

Ze is gekomen tussen bekend en onbekend.

Ze hoort misschien nog een stem

die haar groet,

De stem van wie haar lief en bekend is…

Ze voelt misschien nog een hand

die haar streelt,

Haar wast, haar verzorgt, haar vasthoudt.

Ze is in de stilte gekomen,

En wij zijn hier samengekomen

om haar te groeten

voor haar stille reis naar de overkant.

    Ze is in stilte gekomen en wij zijn hier

met onze herinneringen.

De herinneringen aan wie ze geweest is,

Toen haar handen nog werkten,

nog zorgden,voor de dingen van elke dag.

Toen ze zelf nog kon,

nog niet afhankelijk was

van de handen van anderen.

Ze is in de stilte gekomen

van de slaap die raakt

aan de eeuwige slaap.

We hebben het licht ontstoken van Pasen

om haar toe te wensen dat ze mag ontwaken in het licht van de Eeuwige

Die geen mens zal vergeten.

Onze oprechte dank gaat uit naar al degenen die haar met zoveel zorg en hartelijkheid hebben verzorgd hier in “Huize St. Barbara”,  en naar Riet Droogh en zoveel anderen die haar gedurende lange jaren zo trouw bezochten.

Wij vertrouwen erop dat Anne nu is ontwaakt in het Licht van de Eeuwige waar zij de volheid van leven mag genieten.